GÖĞE UÇAN İKARUS

Tuttu aşık oldu göğe
Gökte süzülenlere
Doğuştan kanatlılara
Yerde doğmamışlara
İkarus.

Topladı onlardan tüyler
Topladı onlardan irfanlar, sözler
Yamadı bir tel kafese
İhtişamlı bir kuş oldu.
Görenleri hayran bıraktı.
Göktekilerle karıştırdılar onu.
Sonra kendisi de inandı
Saftı çünkü.
Kibirliydi ve cahildi.
Ama daha çok aşkı
Örtmüştü gözlerini.

Ne göktekileri dinledi.
Ne yerdekileri.
Süslü kanatlarıyla
Başladı kanat çırpmaya.

Uçtu gökyüzüne
En şüpheciler bile ağladılar
Onu görünce
“Aramızdaki gök evladıymış
Tanıyamamışız” dediler.

Ve o kanatlarını çırptı.
Doğuştan kanatlıların
Kırk kanatlıların
Rengarenk kanatlıların
Düşten kentine.

Güneş parladı kollarında
Yüzünde.
Gökyüzü nasıl berrak,
Dünya nasıl da küçük,
Nasıl da büyük her yönde.
Rüzgar nasıl da şarkı söylüyor kulaklarında.

Sevinçten ağlıyordu İkarus
Göklerde süzülenlere gidecek olan
İlk temsilcimiz.

Sonra, aslında sonrası acı bir öykü.
Güneş eritti kanatlarının balmumunu
Bu vurgun aşığın.
Ayrıldı, uçtu, savruldu
Bin kanatlının tüyleri, bilgelikleri.
Kalakaldı çıplak,
En başta olduğu gibi insan.

Göğe uçan İkarus.
Denize düştü.
Mitoloji anlatmaz sonrasını.
Öldü der İkarus.
Ölür mü bir an bile göklere misafir olan?
Ölüm toprağın çocuklarınadır.
İkarus ölmedi o gün.
Başka bir diyara gitti.
Başı hep yerde
Göğü görmeden yaşadı uzun süre
Geçti beninden, geçti kendinden, geçti arzularından,
Kimse bilmez, tanımaz oldu onu.
Bir gece gökkanatlılardan biri,
Bir çift kanatla indi yere
İkarus’un sırtına kanatlarını eklemeye.
Ağladı İkarus sessizce.
Hiçbir insanın göremediği kanatlarıyla yaşadı bir süre.
Düşlerinde gitti ve geldi.
Mavi Kanatlı Meleklerin
Şehri’ne.