Sen Kendine Şunu Soracaksın; Ben Burayı Gül Bahçesi Yapmak İstiyor muyum?

Böylebir zamanda böyle bir filme yatırım yapan cesur işletmeye,
Gönlümüzdeki ateşi körükleyen yönetmen ve oyunculara çok teşekkürler.

Kalbim hızla çarptı Atatürk’ü görünce …
Bir parça utanç duydum emanetini düşününce .

Gerçekten görenlerin ah o gözler diyerek onu neden unutmadıklarını bir nebze anladım .

Bir film yapılsa Atatürk’ü kim oynar sorusuna en güzel cevap bu reklam.
Makyajı kim yaptıysa inanılmaz bir iş yapmış. Kutlarım.

Reklamın ardından herkesin aklında “Haydi çekelim şu Atatürk filmini artık” düşüncesi belirdi. Ancak bundan 10 sene kadar önce bildiğim kadarıyla yapmıştık bunu. Bence gayet de başarılıydı, bir tane daha yaparsak bundan bir öncekine göre artısı ne olacak diye düşünmek gerekiyor. Sayısız kez çekilmiş 2. Dünya savaşı filmlerini düşünelim. “Piyanist” zerafetinde bir Atatürk filmi gelmeyecekse, bir tane daha çekilmesini şu aşamada pek anlamı olmayacaktır.

Ymungan gerçekten çok etkileyiciydi.

Ufuk Eskici, Haluk Bilginer sevilen ve rollerinin hakkını veren bir oyuncu. Dublaj konusu çok tartışılıyor. Belki de yapılmalı ama ben ses tonundan rahatsız olmadım. Üstelik uzun sürecek bir Atatürk filminde iyice rolle özdeşleşip, müthiş bir performans çıkaracağını düşünüyorum. Ancak makyaj saatler sürüyor ve oyuncular için çok meşakkatli bir bekleyiş, her çekim için beklemek. Rol riskli, daha şimdiden ekşisözlükte yüzlerce gereksiz eleştiri var. Ancak son sayfalarda gördüğüm yanıt harika. Yaklaşık olarak şöyle diyordu yazan: “İzlediniz ve duygulanamadınız sonra ne yapayım deyip, gereksiz ayrıntılarla eleştiriyorsunuz, her şeyden bir mana çıkararak. Bir kere de iyi olmuş deseniz dişimi kıracağım” anlamında bir mesajdı. Bravo demek istedim.

Oky, gerçekten çok haklı bir saptama, bizim filmlerimiz hep Spartaküs, Ben Hur tarzı bol kadrolu müthiş büyük sahnelerle gerçekleştirilmeye çalışılıyor.

Bir de Hollywood’a bakın; adamlar Pearl Harbour baskınını aşk üçlemesiyle anlatıyor. İkinci Dünya Savaşı’nı Er Ryan’ı kurtararak. Hep duygular ve bir kaç karakterle iş gidiyor.

Çünkü onlar binlerce tarih filmi çekti ve artık senaryonun vuruculuğu için en büyük olayı bile kişisel duygularla izleyicinin özdeşleşeceği olaylarla insani boyutuyla ifade ediyor.
Bizde Yakup Kadri’nin “Yaban” romanı ne kadar farklı bir kişisel Kurtuluş Savaşı anlatımı ve anlamayanlara yönelik eleştirisidir değil mi?

Örnek verdiğin Piyanist çok nefis bir film. Adamın tutku derecesinde piyano çalmak istemesi Nazilerden saklandığı evde komşular orada olduğunu anlamasın diye çıt çıkarmadan yaşaması ve piyano olan o aynı evde çalarmış gibi dudaklarını ısırırarak piyano üzerinde parmaklarını gezdirmesinden daha güzel nasıl anlatılır baskı ve savaş. İllaki kan görmek gerekmiyor.

Ve çıktığında sokağın paramparça binaları.

Gerçekten çok iyi çekmeliyiz. Kimse bir şey diyememeli. Hatta “eleştirmek zorundayım entellektüelleri” bile.

Tabiki yaplacak film yapılanlardan daha güzel olmalı ki yapıldığına değsin. Yoksa aynı şeyleri tekrar etmenin kimseye bir faydası yok. Eski filmler de güzeldi fakat “biz neler yapmışız, bakın” dercesine herşeyi birkaç saate sığrdırmaya çalıştık. Bu reklam filminde biraz da Atatürk’ün insani yönü, bağımsız kişiliğiyle birarada. Buradan tartışmaya başlamak faydalı olacaktır.

Bu işi belki de en iyi yapması beklenecek kişi, Can Dündar, “Mustafa” isimli eserini tamamlamış.

Beklentim(iz) o kadar yüksek ki, umarım hayal kırıklığı yaşamayız.

http://www.ataturk.com/content/view/123/1/

Sevgiler.